σύμπραξη

σύμπραξη

Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Tρούμπα: Σήκωσε (ξανά) τα κόκκινα φανάρια Πηγή: www.lifo.gr

Λίγο πριν ανέβουν στο Εθνικό Θέατρο τα «Κόκκινα Φανάρια», o Σταύρος Διοσκουρίδης κατεβαίνει στην πιο αμαρτωλή περιοχή του Λεκανοπεδίου και μιλά με νοσταλγούς και ναύτες για την αληθινή ένταση, τα περιστατικά και τους ήρωες εκείνου του λάγνου γκέτο, που τώρα φυτοζωεί.
 
Δεν είναι τυχαίο πως τη δεκαετία του ’60 γυρίστηκαν στην Ελλάδα αρκετές ταινίες με θέμα τη ζωή στον Πειραιά. Και πιο συγκεκριμένα, της Τρούμπας. Το Ποτέ την Κυριακή του Ζιλ Ντασέν, τα Κόκκινα Φανάρια του Βασίλη Γεωργιάδη και η Λόλα του Ντίνου Δημόπουλου είναι οι διασημότερες από αυτές, και με μεγάλη καριέρα στο εξωτερικό. Η Τρούμπα τότε ήταν ο διασημότερος ελληνικός προορισμός μετά την Ακρόπολη. Εκτός από τους ναυτικούς, συγκέντρωνε όλον εκείνο τον πληθυσμό μιας πόλης που ήθελε να εκτονωθεί σεξουαλικά και να διασκεδάσει σε ένα ερωτικό γκέτο που είχε τη σφραγίδα του κράτους. Σε μια ελληνική κοινωνία που διαπνεόταν από έναν έντονο συντηρητισμό, που τα κορίτσια έμεναν παρθένα μέχρι να παντρευτούν και που το «πατρίς - θρησκεία - οικογένεια» ήταν το σύνθημα των αστικών κέντρων, η μυστικοπάθεια στη γωνιά της πόλης ήταν αρκετά βολική για όλους. Ό,τι γινόταν στην Τρούμπα, έμενε εκεί. Άλλωστε, ενώ υπάρχουν πολλές ιστορίες, το φωτογραφικό υλικό είναι ελάχιστο. Με τη σημαντική βοήθεια του Βασίλη Πισιμίση, που μας παραχώρησε ευγενικά και τις φωτογραφίες, πάμε να σηκώσουμε ξανά τα κόκκινα φανάρια.
 
 
 
 
 
 
 
«Η Τρούμπα ήταν κάτι μαγικό. Σαν μια όαση μέσα στην έρημο». Στη φωτό η Λέιλα χορεύει χορό της κοιλιάς σε καμπαρέ της Τρούμπας./ ΦΩΤ. ΑΡΧΕΙΟ ΠΙΣΙΜΙΣΗ ΓΙΑ ΤΗ LIFO Πηγή: www.lifo.gr
«Η Τρούμπα ήταν κάτι μαγικό. Σαν μια όαση μέσα στην έρημο». Στη φωτό η Λέιλα χορεύει χορό της κοιλιάς σε καμπαρέ της Τρούμπας./ ΦΩΤ. ΑΡΧΕΙΟ ΠΙΣΙΜΙΣΗ ΓΙΑ ΤΗ LIFO Πηγή: www.lifo.gr
 Τοποθεσία 
Κανείς δεν είναι σίγουρος από πού προήλθε η λέξη Τρούμπα. Ορισμένοι πιστεύουν πως είναι μια παραλλαγή της τρόμπας των πηγαδιών. Άλλοι πως βγαίνει από τον τρόπο που αποκαλούσαν οι Μικρασιάτες τα καράβια που τους προμήθευαν με νερό ή επειδή απλώς σε εκείνο το σημείο του λιμανιού άραζαν τα πλοία που ήταν υπεύθυνα για τον ανεφοδιασμό των νησιών με νερό.
Τα πρώτα ελεγμένα από το κράτος πορνεία άνοιξαν στα Βούρλα του Πειραιά, πολύ κοντά στην Τρούμπα. Αν και η πρώτη αναφορά σε οίκο ανοχής στην περιοχή του Πειραιά εμφανίζεται το 1840, τα Βούρλα θα εξυπηρετούν τον ανδρικό πληθυσμό μέχρι να έρθουν οι Γερμανοί και να τα μετατρέψουν σε φυλακές. Μετά την Κατοχή θα παραμείνουν φυλακές, αυτήν τη φορά για πολιτικούς κρατουμένους. Το 1955 εκεί έγινε η μεγάλη απόδραση, κατά την οποία διάφοροι κρατούμενοι έσκαψαν ένα τούνελ κάτω από την οδό Δοϊράνης. Έτσι, τα «σπίτια» και τα καμπαρέ μεταφέρονται στην Τρούμπα. Τα καμπαρέ βρήκαν ζεστασιά στην οδό Φίλωνος και τα σπίτια στη Νοταρά. Ουσιαστικά, η καρδιά της Τρούμπας ήταν, εκτός από τη Φίλωνος και τη Νοταρά, η οδός Σκουζέ και η Δευτέρας Μεραρχίας, έβρισκες όμως κέντρα και ξενοδοχεία από τον Άγιο Σπυρίδωνα μέχρι τον Άγιο Νικόλαο. Φημισμένο ήταν επίσης και το Γιαχνί Σοκάκι, όπου ήταν τα καφενεία. «Γιαχνί» ονομαζόταν γιατί μύριζαν τα μαγειρευτά φαγητά αλλά και τα χασίσια. Εκεί γινόταν το εμπόριο κι έβρισκες κυρίως χασίς που προμηθευόντουσαν οι καφετζήδες από άλλες περιοχές ή τους τα πήγαιναν εκεί, τυλιγμένα μέσα σε εφημερίδες, οι «παραγωγοί» από την επαρχία.
Μια μέρα στην Τρούμπα τη δεκαετία του ’60 
Ο Βασίλης Πισιμίσης είναι ο άνθρωπος στον οποίο απευθύνονται όσοι θέλουν να μάθουν για την Τρούμπα. Είναι επιχειρηματίας από το Κερατσίνι και παθιασμένος συλλέκτης, που το 2010 εξέδωσε το βιβλίο Βούρλα - Τρούμπα, Μια περιήγηση στον χώρο του υποκόσμου και της πορνείας του Πειραιά. Περιγράφει για τη LifΟ μια τυπική μέρα στην Τρούμπα τη δεκαετία του ’60. «Το πρωί πέρναγαν οι σκουπιδιαραίοι και μάζευαν ό,τι παράταιρο είχε αφήσει η νύχτα. Μετά ερχόντουσαν οι διάφοροι εργαζόμενοι στις ναυτιλιακές εταιρείες, οι εστιάτορες και οι μαγαζάτορες. Πολλά από τα καταστήματα της περιοχής πουλούσαν ρούχα που είχαν ξεμείνει από την ΟΥΝΡΑ (αμερικάνικη βοήθεια με μεταχειρισμένα ρούχα - η ΟΥΝΡΑ αργότερα μετονομάστηκε σε Αμερικάνικη Αγορά). Τα “σπίτια” ήταν ανοιχτά από τις δέκα το πρωί μέχρι τις δέκα το βράδυ. Μετά από εκείνη την ώρα όποιος επιθυμούσε να βρει αγοραίο έρωτα θα πήγαινε στα ξενοδοχεία που τα λειτουργούσαν κοπέλες ή με αυτές που έκαναν πεζοδρόμιο, τις “καλντεριμιτζούδες”, όπως τις έλεγαν στην αργκό της Τρούμπας. Τα μπαρ άνοιγαν περίπου στις επτά, τα καμπαρέ ξεκίναγαν το πρόγραμμά τους στις έντεκα τη νύχτα και έμεναν ανοιχτά μέχρι τις 4-5 το πρωί. Η Τρούμπα τα συνδύαζε όλα και δεν ήταν κάτι το μεμπτό. Σε όλα τα λιμάνια ο ανδρικός πληθυσμός υπερτερούσε και κάπου έπρεπε να ξεθυμάνει» 
Ο Διονύσης Χαριτόπουλος περιγράφει χαρακτηριστικά τη ζωή στην Τρούμπα στο βιβλίο του Εκ Πειραιώς. «Στην Τρούμπα επικρατεί ανεξιθρησκεία. Εντός των τειχών της άγιοι και δαίμονες πάνε παρέα. Όλες οι φυλές και οι θρησκείες του κόσμου είναι εδώ. Λεγεώνες, φάλαγγες, ορδές, λεφούσια λευκοί, ξανθοί, ασπρουλιάρηδες, κοκκινοτρίχηδες, σκούροι, πιο σκούροι, μαύροι, κακαράπηδες, κίτρινοι, κιτρινόμαυροι, κοκκινωποί, πατζαρομούρηδες, ντερέκια, σχιστομάτηδες, σκερβελέδες, κακομούτσουνοι, χαμαντράκια, ομορφόπαιδα, ντροπαλοί, πονηρεμένοι, μπερμπάντηδες, πίτουρες, χάχες, σκυλόμαγκες, μοσχόμαγκες, ναύτες, φαντάρια, αεροπόροι, ναυτικοί, μαθητές, αλάνια, τσογλάνια, νταβάδες, λεμέδες, λαθρέμποροι, πρεζάκια, πουστρόνια, αρπάχτρες, επαρχιώτες, αδέσποτα, μπατίρια, σοβαροί κι ελαφρόμυαλοι στριμώχνονται και ανακατεύονται σε χρωματιστά φώτα και φωτεινές επιγραφές που αναβοσβήνουν, μουσικές, κορίτσια, φωνές, γέλια, παρέες, τρεξίματα, σπρωξίματα, βρισίδια, αγκαλιές, τσακωμοί, παζάρια, τράμπες, αλισβερίσια στο πόδι, κράχτες, γυμνές φωτογραφίες πλάι στις πόρτες των καμπαρέ και η αρτίστα ζωντανή να σου γνέφει από μέσα, κορίτσια που σε φωνάζουν από πόρτες και παράθυρα σπιτιών, σου στέλνουν φιλιά, σε αρπάζουν αγκαζέ στο πεζοδρόμιο».
Κοπέλες για «σπίτι» 
Οι οίκοι ανοχής δούλευαν δέκα το πρωί με δέκα το βράδυ. Στη χρυσή εποχή ήταν όλες Ελληνίδες κι έμεναν είκοσι-εικοσιπέντε σε κάθε σπίτι. Όλες με ψευδώνυμο. Το 1956, με νόμο της κυβέρνησης Καραμανλή, υποχρεώθηκαν να μένουν δύο ανά σπίτι. Έτσι, οι 550 δηλωμένες περίπου κοπέλες μοιράστηκαν σε 270 σπίτια. Το ενοίκιο ήταν 150 δραχμές την ημέρα και η μέση ταρίφα έφτανε τις 27 δραχμές. Αν δεν μπορούσες να πιάσεις τις 100-120 βίζιτες την ημέρα, σε κατέτασσαν στην κατηγορία της γριάς. Δύο δραχμές έπαιρνε η υπηρεσία (αγαπητικοί, γριές ιερόδουλες ή ομοφυλόφιλοι) και τα υπόλοιπα τα μοιραζόταν με την πατρόνα. Τα κορίτσια κατέληγαν εκεί αφού συνήθως δεν έβρισκαν άλλη δουλειά ή τις έσπρωχνε ο αγαπητικός ή κάποιος μακρινός συγγενής τους. Οι περισσότερες ήταν θρήσκες, ένιωθαν την ντροπή, αλλά, όπως είπε στον Βασίλη Πισιμίση μια ζώσα 82χρονη ιερόδουλη, «είμαστε βρόμικες στο σώμα, αλλά καθαρές στην ψυχή». Δύο φορές την εβδομάδα πέρναγαν από ιατρικές εξετάσεις και αυτό εξασφάλιζε υψηλή ποιότητα όσον αφορά την υγεία. Τότε δεν υπήρχε AIDS, αλλά βλεννόρροια και σύφιλη. «Ταλαιπωρία» για τις κοπέλες που δούλευαν κυρίως στον δρόμο ή κρυφά σε ξενοδοχεία αποτελούσε το Ηθών. Την πρώτη φορά που τις έπιανε περιοριζόταν σε κάποια ηθικοπλαστική παρατήρηση, τη δεύτερη σε σκληρότερη σύσταση και την τρίτη τις ανάγκαζε να δηλωθούν, πράγμα που σήμαινε ότι κάποιος θα μπορούσε να μάθει οποιαδήποτε στιγμή το πραγματικό τους όνομα αλλά και τον τόπο καταγωγής τους. Τα «σπίτια» έκλεισαν οριστικά το 1968 από τον χουντικό δήμαρχο του Πειραιά Σκυλίτση. Οι περισσότερες κοπέλες τότε έφυγαν για την Αθήνα ή το εξωτερικό.
 
 Πελάτες, αγαπητικοί, νταβατζήδες και ομοφυλόφιλοι 
Η ανωνυμία ήταν ένα από τα προτερήματα της Τρούμπας, μια ανωνυμία που πολλοί προσπαθούν να διατηρήσουν ακόμα και σήμερα. Όχι μόνο για τις γυναίκες αλλά και για τους άντρες. Ο κ. Μανώλης από την Κάρπαθο σήμερα είναι 71 ετών και δεν θέλησε να αποκαλύψει το επίθετό του. Τη δεκαετία του ’60 αποφάσισε ν’ αφήσει το νησί του και να μπαρκάρει σ’ ένα πλοίο για να βρει καλύτερη τύχη. Έζησε την Τρούμπα στα καλύτερά της. Μάλιστα, μια περίοδο έκανε και δεσμό με μια κοπέλα, την «Μπουμπού», και λαχταρούσε το γκαζάδικό του να γυρίσει στον Πειραιά για να τη συναντήσει. «Δεν με πείραζε που πήγαινε με άλλους, φτάνει όταν γύρναγα να με περίμενε», θα μου πει. «Η Τρούμπα για εμάς τους ναυτικούς ήταν κάτι μαγικό. Σαν μια όαση στην έρημο. Βγαίναμε για λίγες μέρες μετά από πολλούς μήνες μέσα στο καράβι και τι ήθελες να κάνουμε; Να πάμε σε κανένα μουσείο; Τρέχαμε εκεί να βρούμε συντροφιά. Δεν υπήρχε ναυτικός που να γνωρίζω που να μην πήγε στην Τρούμπα. Όχι μόνο για διασκέδαση αλλά και γιατί δεν θέλαμε να απομακρυνόμαστε από το λιμάνι, αφού το πρωί εκεί ήταν το μέρος για να βρεις δουλειά. Χαλάγαμε λεφτά, αλλά δεν ήταν και τόσο ακριβά. Πολλοί, βέβαια, τα έχαναν όλα στις γυναίκες και στα ποτά». Έχουν δει πολλά τα μάτια του. «Ναυτικούς να παραπαίουν από έρωτα, αγαπητικούς να διπλαρώνονται από ομοφυλόφιλους, νταβατζήδες να σουγιαδιάζουν τα κορίτσια τους στο μάγουλο. Αυτό ήταν και το σημάδι της πουτάνας. Κανείς, όμως, δεν πείραζε τους πελάτες. Πώς θα τους τα “έπαιρναν” αλλιώς; Η μαφία της Τρούμπας είχε λογαριασμούς μόνο με όσους ήταν μέσα στο παιχνίδι και όχι με τους υπόλοιπους. Δεν ήθελαν να τους τρομάξουν».
 Οι σωματέμποροι, σύμφωνα με τον κ. Πισιμίση, ήταν οι χειρότεροι κακοποιοί, γιατί εκμεταλλευόντουσαν με πονηριά τις κοπέλες, που πολλές φορές δεν μπορούσαν να ξεφύγουν από αυτούς. Οι αγαπητικοί ήταν νεαρά παλικάρια που είχαν κάποιου είδος δεσμό με τις κοπέλες, που ήθελαν, και για λόγους γοήτρου, να παρουσιάζουν ότι έχουν ένα ομορφόπαιδο στο πλευρό τους. Αν η κοπέλα παράταγε τον αγαπητικό, αυτός πολλές φορές την εκβίαζε και γινόταν ο νταβατζής της, κι εκεί η σχέση τους ήταν για προστασία και χρήματα. Η Κυβέλη, κόρη εστιάτορα στην περιοχή, θυμάται τους ίδιους άντρες να έρχονται με διαφορετικές γυναίκες καθημερινά. «Ρωτούσα τον πατέρα μου, με το αθώο μυαλό μου, “πώς είναι δυνατόν αυτός ο άντρας να παντρεύεται καθημερινά και άλλη γυναίκα;”». Το παράξενο ήταν πως ενώ μέχρι το 1970 δεν υπήρχε καθαρό gay bar, ήταν πολλοί οι ομοφυλόφιλοι που τριγυρνούσαν εκεί, καθώς έβρισκαν εύκολα δουλειά αλλά και έρωτα στα σπίτια. Σύμφωνα με τον κ. Πισιμίση, αρκετοί από τους αγαπητικούς που ερχόντουσαν από την επαρχία γνώριζαν πρώτα τον αντρικό και μετά τον γυναικείο έρωτα. 



«Σε πιάσαν αμερικανάκι» 
Η αμερικανική βοήθεια στις ευρωπαϊκές χώρες δεν περιοριζόταν μόνο στο σχέδιο Μάρσαλ. Ο 6ος Αμερικάνικος Στόλος άφηνε το στίγμα και τα δολάριά του απ’ όπου και αν περνούσε. Όταν έφτανε στον Πειραιά, μόνο καμπάνες δεν χτύπαγαν. Τα κορίτσια πολλαπλασιαζόντουσαν από 500 σε 3.000, αφού έφταναν στην Τρούμπα καμαριέρες, υπηρέτριες και νεαρές από την επαρχία που ήξεραν πως σε δύο ημέρες θα βγάλουν όσα θα έβγαζαν δουλεύοντας δύο μήνες. Την περίοδο που ο στόλος έφτανε στον Πειραιά το λιμάνι γέμιζε με κράχτες, τα κανονικά σπίτια έβαζαν επιγραφές που εξηγούσαν ότι δεν είναι πορνεία και οι επιτήδειοι σκάρωναν διάφορα κόλπα για εύκολα δολάρια. Από εκεί βγήκε και η έκφραση «σε πιάσαν αμερικανάκι», δηλαδή κορόιδο, αφού οι κοπέλες συνήθιζαν να χύνουν με διάφορους τρόπους το ποτό του μεθυσμένου πελάτη τους, ώστε αυτοί να παραγγέλνουν καινούργιο. Βέβαια, πολλοί απ’ αυτούς έβγαιναν κερδισμένοι, αφού πούλαγαν στους ντόπιους λαθραία τσιγάρα, ποτά, ρούχα, ρολόγια και ραδιόφωνα. 
 Από το 1968 μέχρι σήμερα 
Μετά το κλείσιμο των σπιτιών έμειναν μόνο τα καμπαρέ, τα ξενοδοχεία και τα πορνοσινεμά. Τα περισσότερα έμειναν ανοιχτά μέχρι και τη χαραυγή της νέας χιλιετίας. Σήμερα έχουν μείνει ανοιχτά δυο-τρία μπαρ που έχουν λίγες γυναίκες για κονσομασιόν μόνο και λειτουργεί και το Σινεμά Ολύμπικ. Πάντως, η Τρούμπα ζει πια μόνο τη μέρα και κοιμάται τη νύχτα. Η Κυβέλη καθημερινά συναντά όχι νταβατζήδες πια αλλά στελέχη από ναυτιλιακές εταιρείες, ναυτικούς που αναζητούν δουλειά και δικηγόρους που πάνε στα δικαστήρια του Πειραιά που βρίσκονται εκεί. Κάτοικοι από τις γύρω γειτονιές αποκαλούν την Τρούμπα «Οδό Λήθης» και μιλάνε για ένα μέρος που το πρωί σφύζει από ζωή και το βράδυ μένουν οι ξεβαμμένες πινακίδες να θυμίζουν ότι κάποτε εκεί βασίλευαν τα κρυφά πάθη μιας μεγαλούπολης. 
Ιστορικά πρόσωπα και μαγαζιά της Τρούμπας 
Τζεμιλέ: Λεσβία στριπτιτζού. Κυκλοφορούσε συχνά με ένα αραχνοΰφαντο φόρεμα, χωρίς εσώρουχα, και συνήθιζε να αποσπά τις χρυσές λίρες από τα τραπέζια των θαμώνων, χρησιμοποιώντας μόνο το αιδοίο της. 
Βιολέτα και Φλώρα: Διάσημες πατρόνες της εποχής που είχαν καταφέρει με διάφορες δωροδοκίες να έχουν στα «πόδια» τους την αστυνομία και να κάνουν ανενόχλητες τη δουλειά τους.  
Δέσποινα, η βιτριολίστρια, και το Μωρό: Η Δέσποινα εργαζόταν στο Puerto Rico Bar που ιδιοκτήτης του ήταν νταβατζής με το παρατσούκλι Μωρό (εξαιτίας του τεράστιου πέους του). Οι δυο τους ερωτεύτηκαν τρελά και το Μωρό απαγόρευε στη Δέσποινα να έχει πελάτες, πράγμα που ενδυνάμωσε την αγάπη της. Το Μωρό, όμως, δεν σταμάτησε ποτέ να έχει ερωμένες. Όταν αυτή η φήμη έφτασε στ' αυτιά της Δέσποινας, αυτή εκνευρίστηκε αρκετά. Ένα βράδυ θύμωσε λίγο παραπάνω και περιέλουσε με βιτριόλι το πρόσωπο του Μωρού.  
Στέλλα: Πλουσιοκόριτσο από τη Λαμία που εκμεταλλεύτηκε κάποιος Αντώνης και την έκανε πόρνη στην Τρούμπα. Μια μέρα ο Αντώνης πήγε στο δωμάτιό της να εισπράξει και αντ' αυτού δέχτηκε μια σφαίρα στο πόδι. 
«Μάπας»: Μεγαλονταβατζής που απασχολούσε συχνά την Ασφάλεια. Η μεγαλύτερη ιστορία γύρω από αυτόν είναι πως μια μέρα, για να γίνει ο κυρίαρχος της περιοχής, αποφάσισε να δολοφονήσει τον αντίπαλό του «Κεφάλα», όπως και έγινε. Η ζωή, όμως, είναι σκληρή. Ο «Μάπας» μεγαλώνοντας πάχυνε αρκετά και μετονομάστηκε σε «Κουράδα». Κατέληξε στην Τρούμπα να υπηρετεί τις κοπέλες.  
John Bull: Από τα πιο παλιά καμπαρέ που υπήρχαν στην Αθήνα. Καταγράφεται το 1915 σε έναν οδηγό του Ιγγλέση. Τη δεκαετία του '80 είχε παραπάνω από σαράντα κοπέλες μέσα. Οι περισσότερες ήταν ξένες. Παντού υπήρχαν καναπέδες που είχαν ψηλές πλάτες, ώστε να μη φαίνεται τι κάνεις. Ερχόντουσαν ως χορεύτριες με άδεια για τρεις μήνες, μετά έφευγαν κι ερχόντουσαν άλλες. Το μπουκάλι είχε 1.000 δραχμές, που ήταν δύο μεροκάματα.  
Παριζιάνα: Καμπαρέ που τον χειμώνα λειτουργούσε σε εσωτερικό χώρο και το καλοκαίρι σε ταράτσα, τη δεκαετία του '40.  
Φλιπ Μπαρ: Ανήκε στον Λιναρά και ήταν σε μια στοά που αργότερα ονομάστηκε Στοά Λιναρά. Φιλοξενούσε κυρίως μεγαλοκοπέλες που δεν έβρισκαν αλλού δουλειά.  
45 Γιάννηδες: Ανήκε στον Τζίνο, φοβερό αγαπητικό της εποχής. Ήταν στη Δευτέρας Μεραρχίας κι εκεί είχε σχεδιαστεί αρχικά να γυριστεί η Λόλα με την Τζένη Καρέζη. Εκεί γυρίστηκαν σκηνές από το έργο του Νίκου Φώσκολου Το Κάθαρμα, με τον Γιώργο Φούντα. 
 Αρτζεντίνα, Brazil, Maxim, Green Dollar, Moulin Rouge, Copa Cabana: Καμπαρέ στη Φίλωνος.  
Λουξ: Ξενοδοχείο στη Φίλωνος, του Κάρλου από τη Ρουμανία, της γνωστής τραβεστί Σαρλότα. Στο ισόγειο λειτουργούσε το ξακουστό κουρείο του Πολύδωρου.  
Φως και Ολύμπικ: Δύο από τα πιο γνωστά πορνοσινεμά. Το δεύτερο λειτουργεί ακόμα. 






*Όλες οι φωτογραφίες είναι από το βιβλίο του Βασίλη Πισιμίση Βούρλα - Τούμπα, Εκδόσεις Τσαμαντάκη. Ευχαριστούμε για την ευγενική παραχώρηση. 
Tα Kόκκινα Φανάρια στο Εθνικό: Αυτό που δεν ξέρουν πολλοί είναι ότι τα «Κόκκινα Φανάρια» γράφτηκαν αρχικά για το θέατρο και αργότερα προσαρμόστηκαν σε κινηματογραφικό σενάριο, γνωρίζοντας απίστευτη επιτυχία και κατακτώντας σημαντικές κινηματογραφικές διακρίσεις. Ο Κωνσταντίνος Ρήγος ξαναζωντανεύει τη φοβερή ιστορία, σκηνοθετώντας μια παράσταση για το Εθνικό Θέατρο που διερευνά την ανθρώπινη αλήθεια πίσω από το ψυχρό πρόσωπο της πορνείας και φωτίζει τη διαχρονικότητα του θέματος. Οι πικρές και σκληρές ιστορίες των κοριτσιών της Μαντάμ Παρή που εκδίδονται στα «Κόκκινα Φανάρια» έχουν τη δική τους αλήθεια. Κάθε μέρα αγωνίζονται με οποιοδήποτε κόστος ώστε να διαφυλάξουν τον προσωπικό τους κόσμο και να προχωρήσουν χωρίς συναισθηματισμούς. Θέατρο ΡΕΧ, «Μαρία Κοτοπούλη», Πανεπιστημίου 48, 210 3301881, 210 3305074. Πρεμιέρα: 17/1. Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ρήγος. Πρωτ.: Μαρία Κίτσου, Κώστας Ασπιώτης, Θεοδώρα Τζήμου, Παναγιώτης Μπουγιούρης, Νίκος Αλεξίου, Ευγενία Δημητροπούλου, Νίκος Ψαρράς. 
Πηγή: www.lifo.gr

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

αντίστροφη μέτρηση... του Παναγιώτη Καπουράνη



Μόλις στα μέσα του Δεκεμβρίου 2012 ανακοινώθηκε και εγκρίθηκε από το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης μας ο ισολογισμός της ΔΗ.Κ.Ε.Π.Α. για την χρήση του 2011. Ξέραμε όλοι ότι η ΔΗ.Κ.Ε.Π.Α έχει ουσιαστικά αναστείλει ένα μεγάλο μέρος των εργασιών της και ότι οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι εδώ και πολλούς μήνες. Όλους αυτούς τους μήνες έγιναν πολλές προτάσεις για να βρεθούν κάποιες λύσεις και να διασωθεί η επιχείρηση ή τουλάχιστον ένα μέρος των δραστηριοτήτων της και να πληρωθούν οι εργαζόμενοι της, αλλά τίποτα δεν τελεσφόρησε.
Η ΔΗ.Κ.Ε.Π.Α λοιπόν έκλεισε το 2011 με αρνητικά ίδια κεφάλαια 1,5 εκ. ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι και όλα της περιουσιακά στοιχεία να πουληθούν πάλι θα λείπει το 1,5 εκ. ευρώ. 
Το ταμείο της επιχείρησης είχε 30 χιλ. ευρώ και όλες οι απαιτήσεις (αυτά που χρωστάνε στην επιχείρηση) είναι 350 χιλ. ευρώ. Άρα μηδαμινά για να ανατρέψουν την εις βάρος της κατάσταση. Οι ζημιές για το 2011 έφτασαν τα 2 εκ ευρώ, όταν για όλες τις προηγούμενες χρήσεις ήταν 500 χιλ ευρώ. Η κακοδιαχείριση πάντα υπήρχε στην εταιρεία, αλλά το 2011 ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. 
Μέσα σε μια μόλις χρονιά ξοδεύτηκαν 2 εκ ευρώ για μισθοδοσία και περίπου άλλο 1 εκ. ευρώ για αμοιβές και έξοδα τρίτων. Τα συνολικά έσοδα της επιχείρησης δεν φτάνουν ούτε καν για την κάλυψη αυτών των αναγκών.
Η ΔΗ.Κ.Ε.Π.Α σίγουρα έπεσε θύμα και της κρίσης, αλλά αντί κάποια πράγματα να μαζευτούν, όπως σε άλλους δήμους, έτσι ώστε να συνεχίσει να υπάρχει και να εξυπηρετεί το κοινωνικό έργο της, συνεχίσθηκαν οι προσλήψεις και οι επιχορηγήσεις διαφόρων οργανισμών με αποτέλεσμα να καταρρεύσει. Αντί η παρούσα διοίκηση να προσπαθήσει να φέρει μια χρηστή διαχείριση, εξώθησε στην απολυτή απαξίωση της επιχείρησης. Και το 2012 σίγουρα η κατάσταση αυτή θα έχει διογκωθεί σε ακόμη χειρότερα νούμερα. 
Ο νέος φορέας που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της διοίκησης του Δήμου είναι το ΚΕΚ, αλλά αυτό επειδή ως επιχείρηση είναι πολύ μικρότερο θα καταρρεύσει και πολύ πιο γρήγορα (ήδη οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι 5 μήνες)
Γεννιούνται όμως κάποια ερωτήματα από την παραπάνω ανάλυση ενός ισολογισμού. Τι ανήκει στις δυο επιχειρήσεις; Γιατί ό,τι εξοπλισμός τους ανήκει, αυτοδίκαια θα κατασχεθεί από τους πιστωτές τους, αφήνοντας το Δήμο μας με λιγότερα περιουσιακά στοιχεία. Δεύτερον, η λύση να χρησιμοποιηθούν χρήματα από την ΕΥΔΑΠ ή την ΔΕΗ θα “αρρωστήσει” και τον υπόλοιπο δήμο, εκτός και αν ξαναλειτουργήσει το εργοστάσιο της ΔΕΗ και γίνουμε μια απίστευτη χωματερή λαδιών (θέμα BP-Μελλισανίδη) και αποβλήτων στο λιμάνι προκειμένου να εξυπηρετηθεί η ρουσφετολογική διαχείριση του Δήμου τα τελευταία δύο χρόνια.
Εν κατακλείδι ας προσέχουν οι δημοτικοί μας σύμβουλοι τι εγκρίνουν (γιατί μερικοί από αυτούς είναι εξέχουσες προσωπικότητες της πόλης μας), ας προσέχει η παρούσα διοίκηση της ΔΗ.Κ.Ε.Π.Α (γιατί στο τέλος δεν θα γλιτώσει τις διώξεις εναντίον της) και, κύριε Τζανή αφήστε μας να κάνουμε τη πόλη μας καλύτερη, αλλιώτικη, γιατί υπάρχουν σε όλες τις δημοτικές κινήσεις και παρατάξεις άνθρωποι που αγαπάμε το Κερατσίνι και την Δραπετσώνα.
 
ΥΓ 1. Είναι πολύ πιθανόν ο δημοσιευμένος ισολογισμός να «ωραιοποιεί» την πραγματικότητα, και η κατάσταση να είναι πολύ χειρότερη. 
Κι αυτός είναι ένας παραπάνω λόγος ανησυχίας για την πόλη και τους πολίτες της. 
 
ΥΓ 2. Να διευκρινίσουμε, ότι το άρθρο αντλεί συμπεράσματα αποκλειστικά και μόνο από την ανάγνωση του ισολογισμού. Αποστασιοποιείται δηλαδή από τις τρέχουσες πληροφορίες, και ανατρέχει στο επίσημο ντοκουμέντο του ισολογισμού του 2011, τον οποίο εξετάζει ψυχρά. Μας δείχνει τι θα αντιλαμβανόταν ένας αναλυτής, που δεν έχει καμιά άλλη πληροφορία για τα γεγονότα, παρά μόνο το «χαρτί» και σε τι συμπέρασμα καταλήγει.

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Ασκήσεις επί χάρτου; ---της Μαρίας Καραφέρη

Ανάπλαση πρώην βιομηχανικής περιοχής 
Κερατσινίου – Δραπετσώνας
 Στις 27/11/2012 λήφθηκε από την περιφέρεια Αττικής η υπ' αριθ. 374/2012 απόφαση σύμφωνα με το περιεχόμενο της οποίας εγκρίθηκαν κατά πλειοψηφία οι περιβαλλοντικοί όροι λειτουργίας μονάδας παραγωγής ορυκτελαίων και αποθήκευσης – διακίνησης υγρών καυσίμων της εταιρείας BP ελληνική Α.Ε. Πετρελαιοειδών στη Δραπετσώνα. Οι εν λόγω εγκαταστάσεις βρίσκονται στην Δραπετσώνα, εντός του χώρου της Ανάπλασης εδώ και 90 χρόνια. Τα τελευταία 40 περίπου χρόνια στις εγκαταστάσεις αυτές παράγονται, αποθηκεύονται και διακινούνται λιπαντικά, ενώ η τελευταία ανακαίνιση του εργοστασίου πραγματοποιήθηκε το 1998.
Λίγες μόλις ημέρες μετά την γνωμοδότηση υπέρ της μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων - που εν τοις πράγμασι ισοδυναμεί με αδειοδότηση - η εταιρεία προέβη στην πώληση των εγκαταστάσεων της στον όμιλο της Aegean, ο οποίος, κατά δηλώσεις παραγόντων του ομίλου, όπως αυτές δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες, προτίθεται να προβεί σε εκσυγχρονισμό των εγκαταστάσεων αυτών, αξιοποιώντας πλήρως τη στρατηγική θέση τους τόσο στην εγχώρια όσο και στις ξένες αγορές.

Όλα τα παραπάνω κανένα πολιτικό ενδιαφέρον δεν θα προξενούσαν, αν δεν συνδέονταν άρρηκτα αφ' ενός μεν με την συνολική αξιοποίηση της περιοχής της πρώην βιομηχανικής ζώνης εν όψει και των προβλέψεων του νέου ρυθμιστικού σχεδίου Αττικής, αφ' ετέρου δε με την ενδοτική στάση που για άλλη μια φορά επέδειξε η δημοτική αρχή Κερατσινίου – Δραπετσώνας.
Ειδικότερα, κατά το νέο ρυθμιστικό για την εν λόγω έκταση, προβλέπεται η δημιουργία ενός πόλου υπερτοπικής εμβέλειας με χρήσεις υπηρεσιών, μεταποίησης, πολιτισμού, εκπαίδευσης, αναψυχής, τουρισμού και κατοικίας. Έμφαση αποδίδεται στην ενίσχυση χρήσεων άμεσα συνδεδεμένων με τις λιμενικές δραστηριότητες, ενώ επισημαίνεται η αναγκαιότητα ύπαρξης σημαντικών αδόμητων χώρων στην κατεύθυνση αποκατάστασης της συνέχειας μεταξύ γειτονικής ενδοχώρας και θαλασσίου μετώπου, με τη δημιουργία δικτύου κοινόχρηστων χώρων και εκτεταμένου Πάρκου Κοινόχρηστου Πρασίνου, που θα προκύψει με την εφαρμογή των κατάλληλων εργαλείων πολιτικής γης, καθώς και η προστασία και ανάδειξη των μνημείων βιομηχανικής αρχαιολογίας με επανάχρησή τους με συμβατές δραστηριότητες.
Υπό το πρίσμα αυτό η λειτουργία της μονάδας έρχεται μάλλον σε ευθεία αντίθεση με τις προοπτικές αξιοποίησης και ανάπλασης της έκτασης της πρώην βιομηχανικής περιοχής Κερατσινίου – Δραπετσώνας, πολλώ δε μάλλον βρίσκεται στον αντίποδα του ψηφίσματος της Επιτροπής Ανάπλασης!
Παρά ταύτα όμως η θέση του Δήμου Κερατσινίου- Δραπετσώνας στο θέμα της λειτουργίας της μονάδας κρίνεται τουλάχιστον άνευρη. Πλέον συγκεκριμένα, αντί να “ανεβάσει” ένα θέμα που μπορεί να δημιουργήσει ανάσχεση στην ανάπτυξη της περιοχής και να ενεργοποιήσει και τα αντανακλαστικά των δημοτών μας, αντί να προκαλέσει έστω μια ενημερωτική συνεδρίαση της επιτροπής ανάπλασης, της οποίας, σημειωτέον, προεδρεύει ο Δήμαρχος, προτίμησε να εξαντλήσει τις δυνατότητες του στην θέση ενός πρόσθετου περιβαλλοντικού (;) όρου στην μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Ειδικότερα, έθεσε τον όρο ότι η άδεια λειτουργίας των εγκαταστάσεων της BP (και ήδη Aegean) θα ανακληθεί, μόλις δρομολογηθεί η ανάπτυξη και ανάπλαση της περιοχής, επιβεβαιώνοντας με τον τρόπο αυτό, την αρχική υπόθεση εργασίας μας, ότι αυτή η δραστηριότητα στην περιοχή επιφέρει μόνο προσκόμματα στην ανάπλαση της!
Από την επισκόπηση των γεγονότων, καθίσταται προφανές πως το ενδιαφέρον της δημοτικής αρχής για την περιοχή της ανάπλασης, εξαντλείται σε επικοινωνιακά πυροτεχνήματα και φιέστες, σοβαρότητας επιπέδου πίστας formula 1
Όταν δε τίθενται στο τραπέζι πραγματικά θέματα, επιλέγει την τακτική της υποβάθμισης ή της πλήρους αποσιώπησης. Πέρα από το αν η στάση αυτή προδίδει σκοπιμότητα ή αντανακλά ανικανότητα αξιολόγησης της βαρύτητας των θεμάτων, δεν αναιρείται το γεγονός ότι το ύψιστης σημασίας θέμα της ανάπλασης και της ανάπτυξης ολόκληρης της πόλης μας αντιμετωπίζεται εκ του προχείρου έτσι, ώστε να κινδυνεύουν οι όποιες προοπτικές να μετατραπούν σε ασκήσεις επί χάρτου. Και αυτό υποσκάπτει το μέλλον μας.

Σημείωση του blog:
 Προσθέτουμε πιο κάτω σε φωτογραφία το απόσπασμα που περιέχει την απόφαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Αττικής (Νοέμβριος 2012) μια που σε κάποια σχόλια στο φ/β αναφέρθηκαν αμφιβολίες αν πρόκειται πράγματι για απόφαση ή για υποθετικό λόγο.

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

Η αυτοδιοίκηση ως μοχλός αποκατάστασης της εμπιστοσύνης στους θεσμούς ---της Μαρίας Καραφέρη



Πέρα όμως από αυτό, υπάρχει ένα δεύτερο επίπεδο στο οποίο μπορούν οι δήμοι να λειτουργήσουν καταλυτικά και αυτό είναι να δράσουν ως μοχλός αντιστροφής του κλίματος αναφορικά με την γενικότερη απαξίωση των πολιτικών και των θεσμών.

Η έκφραση «τα παράπονα σου στο δήμαρχο» αντανακλά την αμεσότητα της σχέσης δημότη – δημάρχου, μιας αμεσότητας που δεν υφίσταται στην κεντρική πολιτική σκηνή. Η αποκατάσταση της σχέσης εμπιστοσύνης επομένως, που έχει αναντίρρητα διαρραγεί, μεταξύ κράτους και πολίτη, ξεκινά από αυτή την έποψη από τις τοπικές κοινωνίες. Και ο ενδεδειγμένος δρόμος φαίνεται να είναι η απόλυτη προσήλωση στη θεσμικότητα και τη νομιμότητα.

Στο πλαίσιο αυτό, ξεχωρίζουν δυο πρωτοβουλίες που έχουν ληφθεί από δημοτικές αρχές τον τελευταίο καιρό και έχουν ιδιαίτερο ειδικό βάρος, καθώς αναδεικνύουν τον ρόλο που καλείται να διαδραματίσει η τοπική αυτοδιοίκηση ως θεματοφύλακας των δικαιωμάτων των πολιτών στην πράξη, ακόμα και αν αυτό προϋποθέτει αντιπαράθεση με την κεντρική εξουσία.

Η πρώτη αφορά την άρνηση κάποιων δήμων να παράσχουν «ακριβή στοιχεία» των αλλοδαπών βρεφών και παιδιών που φοιτούν σε δημοτικούς παιδικούς σταθμούς, παρά τη θετική ανταπόκριση του Υπουργού Εσωτερικών, Ευριπίδη Στυλιανίδη σε αίτημα βουλευτή της Χρυσής Αυγής. Η άρνηση των δήμων, ερειδόμενη στην συνταγματικά κατοχυρωμένη προστασία των προσωπικών δεδομένων, ανέδειξε έμπρακτα τους δήμους σε φορείς προστασίας των δικαιωμάτων των πολιτών.

Η δεύτερη πρωτοβουλία αφορά την απόφαση τουλάχιστον έξι δημάρχων, να μην αναστείλουν τις διαδικασίες για τη χορήγηση ιθαγένειας, παρά την περί αντιθέτου εκδοθείσα εγκύκλιο του αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών, Χαράλαμπου Αθανασίου, που βασίζεται στην διαρροή ότι το ΣΤΕ έκρινε αντισυνταγματικό τον υφιστάμενο νόμο. Η άρνηση των δημάρχων βασίζεται στην επίκληση της αρχής της νομιμότητας και αποσκοπεί ευθέως στην προστασία ων ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η ανάληψη τέτοιων δράσεων και πρωτοβουλιών από τους ΟΤΑ, που θέτουν στο κέντρο της προβληματικής τους τον άνθρωπο και τη διαφύλαξη των θεμελιωδών δικαιωμάτων του, που αναδεικνύουν την διάθεση για πιστή τήρηση της νομιμότητας και την προστασία των θεσμών, μπορεί ίσως να θέσει τα θεμέλια για την αντιστροφή του κλίματος και την σταδιακή αποκατάσταση της διαρραγείσας σχέσης εμπιστοσύνης του πολίτη προς την πολιτική και τους θεσμούς.